Case con total seguridade moitos de vos oiriades falar da princeiña do lago ou da princesiña da cova, pero o conto que vos vou relatar hoxe nada ten que ver con seres imaxinarios. Este foi un feito real como a vida mesma que aconteceu nun lugar da xeografia galega. Antigamente monxes guerreiros coñecidos como templarios vixiaban os lugares santos mantendoos a salvo de saqueadores. Un de eses lugares santos e un castelo sumerxido na costa de finisterre, o cal so se pode ver o primeiro dia do ano, cando baixa a marea. Conta a lenda que nalgun lugar de dito castelo atopase un dos mais fabulosos tesouros que xamais viu ninguen. Moitis foron os incautos que se atreveron a cruzar as portas do castelo para nunca regresar. Os que tiveron mais sorte pereceron nas augas, pero outros non correron esa misma sorte. O castelo esta protexido polas animas de trece templarios, cada un dos cales posue unha forma distinta de matar a traves do medo. Din os que coñecen a lenda que o que mais lonxe chegou so foi capaz de enfrentarse a oito e acabou quitandose el mesmo os ollos e tragandoos para acabar atragantado con eles. Entre os tesouros do castelo un destacaca sobre os demais. Tratase dunha pedra que posue o poder de deter o tempo, e que antigamente serviu para que o seu dono acabase convertindose en rei. Todos os que despois de ler isto sigan interesados en adentrarse no castelo que teñan presente unha cousa. Cando a septima pedra xire cara poñente o ceo abrirase e so aquel que posua o coraxe e a fe suficientes sera capaz de pasar pola porta dos trece templarios.
Si mal no recuerdo alguien me conto esa historia de pequeño.Pero no llege a creermela, no porque no fuese verdad, sino porque me daba miedo. Pero ahora soy mas valiente y voy a ir al castillo. Deseadme suerte...